Sztuka flamenco, łącząca w sobie taniec, śpiew, gitarę, wywodzi się z południowej prowincji Hiszpanii - Andaluzji. Jest ona bardzo ciekawym zjawiskiem folkloru andaluzyjskiego.

Obecnie flamenco jest znane na całym świecie: poświęcono liczne prace historii śpiewu i tańca flamenco, wykształciła się odrębna dziedzina badań naukowych poświęconych fenomenowi flamenco - flamencologia. Ciężko wyobrazić sobie, że na początku XX wieku flamenco było uznawane za „wulgarną hiszpańszczyznę” i jako sztuka stanęła na skraju wymarcia.

Kryzys flamenco jako pierwsi zauważyli dwaj wybitni twórcy - największy hiszpański poeta owego czasu, Federico Garcia Lorca i jeden z najsłynniejszych kompozytorów Manuel de Falla.

W 1922 roku Lorca i de Falla zorganizowali pierwszy festiwal andaluzyjskiego śpiewu „cante jondo” zwane również „cante grande”, co tłumaczy się jako „śpiew głęboki, wielki”. Pieśni przepełnione są bólem, rozpaczą i opowiadają o prześladowaniach i nieszczęśliwej miłości.

Niektórzy badacze muzyki flamenco uważają, że tylko „cante jondo” (najbardziej zbliżone do „cantes de alante”, które sięgają daleko w przeszłość) jest prawdziwym flamenco.

W tym samym roku F.G. Lorca wygłosił lekcję o „cante jondo” i wydał zbiór wierszy pod tym samym tytułem. Manuel de Falla w swojej twórczości często wykorzystywał melodie flamenco i „cante jondo”, dzięki czemu spopularyzował tę muzykę na całym świecie.

(Źródło: praca magisterska Nadii Mazur „Elementy Teatru Tańca w choreografiach opartych na flamenco na przykładzie spektaklu Rocío Moliny Caída del Cielo.”)